Szarlotka szwajcarska wg Aleex

Przyszła do mnie zbulwersowana znajoma. Widziałam, że coś nie daje jej spokoju. Zrobiłam kawę, posadziłam ją na kanapie. Zaczęłyśmy rozmawiać, ale widziałam, że chce z siebie coś wyrzucić. Nie mam zwyczaju ciągnąć ludzi za język, jak będzie chciała, to opowie. Wreszcie zaczęła. Historia zapowiadała się zwyczajnie: dwie siostry. Obie dorastają, obie zakładają rodziny. Młodsza z dziewcząt wyjeżdża do dużego miasta. Obydwie żyją w swoich światach kilkadziesiąt lat. Odwiedzają się, ale są inne. Ta „z miasta” bogatsza, pewniejsza siebie, bardziej zadbana. Ta „z miasteczka” spracowana, nieasertywna, traktuje siostrę jak królewnę. Świat się zmienia, one wkraczają w dojrzałość, tracą rodziców. Obowiązek troszczenia się o groby bliskich spada na starszą, która jest na miejscu. To naturalne i tak też jest traktowane, ale dziwi, że młodsza nie interesuje się niczym: ani wystrojem grobu na święta, ani stanem grobu, ani kosztami, które rok za rokiem wcale nie są małe. Gdy starsza z sióstr rozmawia o tym z młodszą, słyszy, że koszty utrzymania grobu tej „z miasta” nie dotyczą, bo ona jest daleko i nie dostała po babci mieszkania…
No cóż, nie wiedziałam, jak to skomentować. Ludzie są różni, każdy ma prawo do swoich odczuć i decyzji. Mnie jednak zaskakują takie relacje między bliskimi. Sytuację znam doskonale, o wiele dokładniej niż ją przedstawiłam. Zawsze byłam przekonana, że kwiaty na cmentarz zanosi się tym osobom, które są dla nas bliskie, ważne, a nie tym, które nam coś dały. Nie powiedziałam wiele. Skwitowałam to słowami: „Tyle jesteśmy warci, ile nasza pamięć o zmarłych, ile po nas pozostanie”. Nie chciałabym nigdy być człowiekiem, który pamięć o bliskich i wdzięczność dla nich przekłada na koszt wieńca.
Na szczęście rozgoryczenie mojego gościa mogłam nieco złagodzić nie tylko słowami, ale także oryginalną szwajcarską szarlotką. Przepis znalazłam w „Wielkiej księdze ciast”. Zwróciłam na niego uwagę, bo zdjęcie ciasta nijak nie pasowało do opisu wykonania. Kiedy śledziłam listę składników, doszłam do wniosku, że ta szarlotka może trochę przypominać jabłuszkowca z cynamonową kruszonką tylko w wersji bez cynamonu. Ciasto wyszło delikatne w smaku, bardzo smaczne i trochę inne – polecam do wypróbowania.

Składniki:

Ciasto:
• 150 g mąki pszennej
• 2 jajka
• 75 g cukru, w tym cukru waniliowego
• 125 g masła
• ½ łyżeczki proszku do pieczenia

Nadzienie:
• sok z cytryny
• 750 g kwaskowych jabłek
• 3-4 łyżki calvadosu (nalewki jabłkowej)
• 125 g masła
• 50 g cukru pudru
• 1,5 łyżki budyniu waniliowego w proszku
• 3 jajka

Dodatkowo:
• cukier puder
• masło do formy

Sposób przygotowania:

1. Rozgrzać piekarnik do 175 stopni C (dół + termoobieg). Tortownicę o średnicy 24 cm wysmarować masłem.
2. Przygotować ciasto: masło stopić i ostudzić.

3. Jajka utrzeć z cukrem na gładką, kremową masę.

4. Stopniowo dodawać masło i mąkę z proszkiem do pieczenia.

5. Ciasto przełożyć do tortownicy (będzie dość gęste), wyrównać powierzchnię i uformować brzegi na ok. 4 cm. Tortownicę z ciastem wstawić do lodówki na kilka minut.

6. Jabłka obrać, zetrzeć na dużych oczkach tarki, skropić sokiem z cytryny i calvadosem.

7. Masło wymieszać z cukrem pudrem i proszkiem budyniowym, zmiksować na gładką masę o konsystencji gładkiego kremu.

8. Żółtka oddzielić od białek, utrzeć je z masą maślano-budyniową (można dodać odrobinę skórki cytrynowej).

9. Białka ubić na sztywną pianę, wyłożyć na masę z żółtkami, delikatnie wymieszać.

10. Do masy dodać jabłka z calvadosem. Wymieszać.

11. Na schłodzone ciasto w tortownicy wykładać łyżką grubą warstwę kremu. Wygładzić powierzchnię.

12. Ciasto wstawić do nagrzanego piekarnika. Piec ok. 55 minut. Zrumienioną na złoto szarlotkę wyjąć z piekarnika , zostawić w formie do wystudzenia. Posypać cukrem pudrem.

Smacznego.