Pleśniak po liftingu wg Aleex

Nie mam czasu. Wiem, słyszeliście to ode mnie już chyba ze sto razy. Teraz jednak cierpię z powodu chronicznego braku czasu i MARZĘ, naprawdę MARZĘ o jakimś okresie względnego spokoju. Obecnie, gdy tylko mgliście rysuje się na horyzoncie chwila spokoju, od razu pojawiają się dwa, trzy dodatkowe obowiązki, od których nie sposób się odciąć. Dzieje się u mnie tyle, że gdyby nie kalendarz, nie pamiętałabym, co było dwa dni temu. A poza tym jakoś tak się zawsze dzieje, że jak coś zaczyna się sypać, to uruchamia lawinę, która spada mi na łepetynę. Wiecie, o czym mówię – jak wizyta u dentysty, to z prześwietleniem i leczeniem ładnie wyglądającego ząbka rozciągniętym na trzy – cztery spotkania i astronomiczną sumą pieniędzy; jak zapowiedź spokojnego dnia, to od razu nagły wyjazd, dostarczanie papierów, których przygotowanie nie ode mnie zależało, ale są konieczne; jak plany na spokojny weekend, to od razu mnóstwo telefonów od ludzi, którym wydaje się, że pracuję 24 godziny na dobę i 7 dni w tygodniu, jak zakup fajnego sprzętu i radość z oczekiwania na dostawę, to od razu problemy, bo dotarł uszkodzony, a pani reprezentująca firmę chce mnie przekonać, że powinnam zaakceptować bubel za mnóstwo kasy.
MAM DOŚĆ! Naprawdę. Tym bardziej, że taki tryb życia trwający od wielu tygodni odbija się na moim zdrowiu. Ale tym też nie mam czasu się zająć, bo pan doktor zaproponował mi działania, które wykluczyłyby mnie z aktywności na kilka miesięcy – nie-wy-ko-nal-ne.
I tak trwa to wariatkowo, a ja czekam na kolejne dni z niepokojem – co też one mi przyniosą?
Moja mniejsza aktywność na blogu, to nie brak troski o Was, nie lenistwo, ale zwariowane zewnętrzne okoliczności, które muszę przetrwać. I robię to, powtarzając sobie codziennie jak mantrę: „Będzie lepiej. Wytrzymam. Dam radę. Już niedługo będzie lepiej.”
A tymczasem przynajmniej raz w tygodniu wchodzę do kuchni, by zrobić dla chłopaków coś pysznego. Wczoraj, gdy zastanawiałam się nad deserem, Dario zapytał: A może zrobiłabyś pleśniaka? Hmm… nie piekłam go już od dawna, jakoś były do wypróbowania inne przepisy. W zasadzie – czemu nie? – pomyślałam.
Sięgnęłam do przepisu Komarki i lekko go zmodyfikowałam. Chciałam, aby obok mojego poczciwego, dobrego strzępca pojawił się na blogu jego odmłodzony towarzysz. Stąd nazwa – pleśniak po liftingu. A efekt znakomicie przepyszny. Gorąco polecam. Nawet jak jesteście zabiegani jak ja – każdemu należy się chwila zatrzymania, z pysznym ciastem i filiżanką kawy. Lub herbaty. Co wolicie.

Składniki:

• 200 g masła
• 5 jajek (oddzielnie białka i żółtka)
• 3 szklanki mąki pszennej
• 1,5 łyżeczki proszku do pieczenia
• 3/4 szklanki + 2 łyżki drobnego cukru
• szczypta soli
• 2 łyżki kakao
• słoik gęstego dżemu (najlepiej z kwaśnych owoców) - porzeczkowego, agrestowego, mogą być także kwaskowe powidła śliwkowe

Sposób przygotowania:

1. Zimne masło posiekać z mąką i proszkiem do pieczenia, 2 łyżkami cukru, szczyptą soli, 5 żółtkami.

2. Szybko zagnieść ciasto. Będzie bardzo kruche i sypkie, może przypominać kruszonkę, którą ledwo da się posklejać.

3. Ciasto podzielić na 3 nierówne części, do jednej z nich dodać kakao. Uformować 3 kule i włożyć do lodówki do stwardnienia.

4. Białka ubić na sztywną pianę, pod koniec ubijania wsypując 3/4 szklanki cukru.

5. Formę o wymiarach 21 x 30 cm wyłożyć papierem do pieczenia. Schłodzone jasne ciasto zetrzeć na dużych oczkach tarki na dno formy. Podpiec przez 10 minut w nagrzanym do 180 stopni piekarniku.

6. Podpieczony spód posmarować grubą warstwą dżemu.

7. Na dżem zetrzeć ciemną część ciasta i ułożyć na niej pianę z białek.

8. Na wierzch zetrzeć ostatnią, jasną część ciasta. Można pomieszać z odrobiną ciemnego ciasta zostawionego z warstwy z kakao.

9. Piec około 50 minut w temperaturze 180ºC.

10.Ostudzić. Można posypać cukrem pudrem. Kroić jak wystygnie.

11.Podawać z kawą.

Smacznego .