Wspominki V

Listopad. Nostalgia owija się mglistym całunem wokół drzew i ludzi, którzy niosą dar swoim zmarłym. Słońce nawet nie wygląda zza chmur, aby nie zakłócać specyficznej atmosfery tego dnia. Bo początek listopada to czas smutku i zadumy. Nad przemijaniem. Nad sensem życia. Nad ulotnością człowieczego losu.
Z każdym rokiem przybywa miejsc na cmentarzu, gdzie zapalamy znicze. Stajemy nad grobami tych, którzy odeszli, którzy już wiedzą, jak wygląda wieczność. Patrzymy na chybotliwe płomienie świec płonących na tle jasnych kwiatów. Patrzymy na tych, którzy zostali ze swoim bólem, tęsknotą i samotnością. My też jesteśmy wśród nich.
Z każdym rokiem coraz bardziej martwię się o przyszłość. Nie znam jej, ale chciałabym, aby wyglądała tak, jak w mojej ukochanej piosence Perfectu:

(…) A gdy przyjdzie mój czas
Gdy pokryje mnie rdza
Musisz wierzyć, że znów
Pobiegniemy nad staw

Czekaj na jakiś znak
Bądź cierpliwa jak papier
Ja wybłagam wśród chmur
Bym tu czasem mógł wpaść

Wszystko ma swój czas
I przychodzi kres na kres
Gdybym kiedyś odszedł stąd
Nie obrażaj się na śmierć …

Nie obrażam się na śmierć, ale czuję przed nią ogromny respekt. Szczególnie dziś w tym wyjątkowym dniu napiętnowanym odchodzeniem.

Aleex.

Źródło zdjęcia – internet
Piosenka – Perfect