Cielęce kotleciki wg Aleex

Coraz częściej dochodzę do wniosku, że jestem jakaś „niedzisiejsza”. Wychowano mnie w poszanowaniu drugiego człowieka. Kształtowałam swoją osobowość w przekonaniu, że ludzie z natury są dobrzy. Nie jestem zawistna, małostkowa ani podła. Niestety, coraz częściej przekonuję się o tym, że ludzie są … różni. Nigdy tego nie zrozumiem i nie zaakceptuję. Nie zmuszę się także do polubienia tych, którzy na moją sympatię i szacunek po prostu nie zasługują. Szkoda, że tacy ludzie w ogóle są. I szkoda też, że muszę się z nimi w różnych sytuacjach kontaktować. W takich chwilach cieszę się, że mam swój świat, swoje życie, do którego nie mają i nigdy nie będą mieli dostępu. Nawet jeśli wydaje im się, że jest inaczej.
Gdy jest mi źle, uciekam w swoją rzeczywistość, odcinam się, próbuję odreagować. I czasami mi się udaje. Czasami. Dobrze, że wtedy, gdy trzeba nieco uspokoić moje rozdygotane nerwy, wkracza do akcji Dario, który ze stoickim spokojem, rozsądnie odgradza mnie od reszty świata. On doskonale wie, że w pewnych sytuacjach jest niezbędny, abym mogła się wyciszyć i nabrać dystansu. I świetnie sprawdza się w tej roli. Tak naprawdę niewiele mi potrzeba. Wystarczy jego obecność, specyficzne spojrzenie, ironiczna mina, charakterystyczne przechylenie głowy. I już wiem, że wszystko jest na swoim miejscu. W swoim domu, wokół najbliższych jestem jak Anteusz – grecki tytan, który zawsze odzyskiwał siły po dotknięciu Matki Ziemi. A gdy już złapię oddech, znów jestem gotowa, aby stawić czoła całemu światu w kolejnych zmaganiach.
W powrotach do normalności pomaga mi też moja kuchnia. Tu panuje określony przeze mnie ład. Wszystko jest na swoim miejscu. Lekkim ruchem otwieram szufladę i wiem, czego mogę oczekiwać. Uchylam szafkę i wyciągam rękę, sięgając po przyprawy, które zawsze są na swoim miejscu. Rozbijam mięso, by przygotować dla moich chłopaków cielęce kotleciki. W kuchni unosi się wspaniały zapach, który otula mnie całą. Na talerzach pojawia się danie, na które chłopcy czekają z niecierpliwością. Bo jest pyszne. Bo przygotowałam je specjalnie dla nich. Bo skoro jest na stole, to znaczy, że wszystko jest w porządku.

Składniki:

• 5 kotletów schabowych cielęcych
• 3 jajka
• 1 szklanka mleka
• bułka tarta
• sól
• olej
• masło

Sposób przygotowania:

1. Kawałek schabu cielęcego podzielić na dość grube kotlety.

2. Każdy z nich opłukać pod zimną wodą, osuszyć ręcznikiem papierowym i położyć między dwoma kawałkami folii.

3. Każdy kawałek mięsa delikatnie rozbić z obu stron, uważając na kości.

4. Rozbite kotlety przełożyć do miseczki.
5. Kotlety cielęce zalać mlekiem. Odstawić do lodówki na kilka godzin.

6. Jajka rozkłócić w talerzu, dodać sól (można ją zastąpić przyprawą).
7. Do rozkłóconych jajek dodać 1-2 łyżki mleka. Rozmieszać.

8. Każdy kotlet zanurzyć dokładnie w jajku z mlekiem.

9. Następnie obtoczyć w tartej bułce.

10. Panierowane kotlety odłożyć na talerz.

11. Na patelni rozgrzać oliwę z 1 łyżką masła. Ogień nie może być zbyt mocny, bo masło się spali.
12. Na rozgrzany tłuszcz kłaść kotlety. Zrumienić je z obu stron. Nie przetrzymywać ich za długo na patelni.

13. Przygotować naczynie żaroodporne, posmarować je masłem. Do naczynia odkładać usmażone kotlety cielęce.

14. Naczynie z mięsem (bez przykrycia) wstawić do piekarnika nagrzanego do 100 stopni C (dół +termoobieg) na 12-15 minut.

15. Kotlety podawać z ulubionymi dodatkami.

Smacznego.

Przepis dodaję do akcji: