Złociste talarki wg Aleex

Wracając wczoraj z pracy, zauważyłam młodziutką kobietę z dzieckiem. Szłam za nią dłuższy czas i chyba dlatego zwróciłam uwagę na jej zachowanie. Zresztą trudno było tego nie zauważyć. Kobieta trzymała za rękę dziecko, może dwu – trzyletnie. Dziewczynce rozwiązał się szalik, miała gołą szyję, a podmuchy wiatru były tak silne, że trudno było iść. Mała ledwie nadążała za matką, która zupełnie nie zwracała na dziecko uwagi, bo… rozmawiała z kimś przez telefon. Chociaż trudno to nazwać rozmową. Takiego nagromadzenia bluźnierstw i obelg chyba jeszcze nie słyszałam. Wydało mi się to nawet nieprawdopodobne, że ktoś w czasie kilkunastu minut może zabłysnąć taką „elokwencją”. Dziewczynka zaczęła popłakiwać i narzekać, że bolą ją nóżki. Fakt. Ja szłam dość szybko, ale ta kobieta z dzieckiem pędziła przed siebie. Matka nic, zero reakcji. Mała znów poprosiła, żeby szły wolniej. A wtedy „mamusia” wpadła w szał. Zaczęła wykrzykiwać na córeczkę, że się guzdrze i było to najłagodniejsze określenie, jakie padło z jej ust. Reszty zacytować się nie da. Mała popatrzyła na matkę dużymi oczami, które zalśniły od łez. Pochlipywała. Zanim ktokolwiek zdążył ochłonąć i zareagować, kobieta szarpnęła dziecko i pognała przed siebie.
Do dzisiaj nie mogę zapomnieć o tym wydarzeniu. Zastanawiam się, jak trzeba być mało wrażliwym, żeby prezentować taki poziom. Jak nieodpowiedzialnym, żeby nie mieć świadomości, że nasze dziecko uczy się świata i ludzi od nas, powielając pewne schematy i zachowania. Jakie będzie dziecko, które wyrasta w takim środowisku, słysząc każdego dnia wyzwiska i obelgi? Czego nauczy się ta mała dziewczynka od swojej matki? Bo na pewno nie subtelności. Szkoda, że są tacy rodzice, którzy nie rozumieją, że wychowanie dziecka to najważniejsze życiowe zadanie.
Podczas przygotowywania dzisiejszej przekąski ciągle myślałam o tej sytuacji. Nikt nie jest idealny, ale jestem przekonana, że moje dzieci zapamiętają dom rodzinny zupełnie inaczej. Chcę, aby wiedziały, że to ich miejsce na ziemi, azyl, w którym nic im nie grozi. Nasz dom pachnie waniliowym ciastem, a w kuchni zawsze można znaleźć to, czego się akurat potrzebuje: ulubiony przysmak, miejsce przy stole i filiżankę gorącej herbaty, mamę, która zawsze chętnie porozmawia o życiu, wysłucha i poradzi. Już dawno postanowiłam, że mój dom taki właśnie będzie. Tworzę go w ciągu każdego dnia.
A dzisiaj (w ramach tworzenia domowego klimatu) proponuję Wam pyszną przekąskę: pyszne talarki, które rewelacyjnie smakują na ciepło i na zimno. Są świetne i podczas imprezy, i jako dodatek do piwa. Mam nadzieję, że się Wam spodobają.

Składniki:

• 1 opakowanie ciasta francuskiego
• 30 dag pieczarek
• 30 dag chudej kiełbasy lub boczku
• 2 cebule
• pieprz
• żółtko

Sposób przygotowania:

1. Przygotować nadzienie: wędlinę pokroić w małą kosteczkę, podsmażyć na patelni na odrobinie oliwy. Dodać drobniutko posiekaną cebulkę. Kiedy się zeszkli, dodać drobni pokrojone pieczarki. Doprawić pieprzem. Nie solić, bo wędlina jest już wystarczająco słona. Całość dusić do momentu odparowania soku.
2. Jeśli ciasto francuskie jest zamrożone, należy je wcześniej rozmrozić! Rozmrożone ciasto francuskie podzielić na 3 części/ płaty. Każdy z nich cienko rozwałkować. Brzegi ciasta posmarować rozmąconym z odrobiną wody żółtkiem. Na każdym płacie rozłożyć nadzienie. Zwijać ciasto z farszem w rulony.
3. Przygotowane rulony z farszem pokroić na talatki o grubości 1 cm. Rozłożyć na blaszce wyłożonej papierem do pieczenia.



4. Piec w gorącym piekarniku (ok. 200-220 stopni C) na złoty kolor (około 20 minut). Podawać na gorąco lub jako zimną przekąskę.

Farsz można dowolnie modyfikować. Zależy to od waszej inwencji. Nadzienie może być wytrawne lub słodkie.



Smacznego.